Ωραίο θέμα.
Ως δομοστατικός μελετητής εδω και 15 χρόνια θα πω σαν αρχή το αρχαίο ρητό "γηράσκω αεί διδασκόμενος".

Στο κλάδο μου, τον μελετητικό, υπάρχει ένα 50% πρακτικά ασχέτων που απλώς "τρέχουν" ένα πρόγραμμα. Ένα 20% έχει καλή επαφή με την πράξη, κατανοεί σχέδια και επιλύει σύνθετα κατασκευαστικά προβλήματα. Λιγότερο από 10% είναι υψηλού επιπέδου επιστήμονες.

Οι κατασκευαστές δεν είναι εχθροί μας. Όταν τους πείθουμε ότι γνωρίζουμε ακολουθούν τυφλά. Έχουμε και το "προνόμιο" του σεισμού (ή του ανέμου στα μεταλλικά) που φοβίζει και επομένως κάνει τους μελετητές απαραίτητους.

Για την γενικότερη συντεχνία μας συμφωνώ. Έπρεπε ο ένας να στέλνει τον ιδιοκτήτη στο άλλο μηχανικός, να είμαστε απαραίτητοι (με την υπογραφή μας) σε κάθε κάθε στάδιο της παραγωγής. Ένας παθολόγος (αντίστοιχα δομοστατικός) με όχημα το φόβο του θανάτου (αντίστοιχα εμείς με το φόβο του σεισμού) στέλνει τον ασθενη (πελάτη) σε μικροβιολόγο (σε γεωτρυπανιστή) παίρνει τα αποτελέσματα και πηγαίνει σε ενδοκρινολόγο (σε γεωτεχνικό) για γνωμοδότηση (γεωτεχνική μελέτη) και επιστρέφει στον παθολόγο (δομοστατικό) που του δίνει την τελική διάγνωση (στατική μελέτη) και τον στέλνει στο φαρμακείο (πολεοδομία) να αγοράσει τα φαρμακά του (να υποβάλει τον φάκελο)..σε κάθε δε επίσκεψει χρεώενι ακόμη και την γνωμάτευση..

Όταν ως συντεχνεία μιμηθούμε αυτή των γιατρών ο κλάδος θα περάσει τη ύφεση.